Δημοσιεύτηκε στην «Εποχή», της Κυριακής 18/4/2010 (σελίδα 10)
Στην Ηγουμενίτσα, πολιτικοί πρόσφυγες, περίπου 400 άτομα, από Αφρική, Μέση Ανατολή και Μεσοποταμία καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς ευκαιρία να φύγουν, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης. Διαβιούν προσωρινά σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, κυρίως σε αλσύλια γύρω από το λιμάνι και περιμένουν την νύχτα, για να κρυφτούν σε νταλίκες στα καράβια για Ιταλία. Πολλοί φέρουν σοβαρές ασθένειες από την εμπόλεμη κατάσταση στις χώρες τους και την ταλαιπωρία του ταξιδιού ως την Ηγουμενίτσα. Αρκετοί έχουν μόνιμες αναπηρίες από τραυματισμούς.
Οι τοπικοί άρχοντες αρνούνται την ύπαρξη των ανθρώπων αυτών για να μην παραδεχτούν την ανυπαρξία υποδομών στέγασης και σίτισης, ενώ η πολιτεία δείχνει να έχει σπαταλήσει τους πόρους που πιθανώς έχει λάβει για το σκοπό αυτό. ‘Θέλουν να φύγουν’ λένε, ‘δεν χρειάζονται καλύτερες υποδομές γιατί θα έρθουν περισσότεροι’ κι έτσι το πρόβλημα μετατίθεται στην τοπική κοινωνία, που τους βλέπει να ψάχνουν στα σκουπίδια ή στις αυλές των σπιτιών για νερό και τροφή. Όμως όσοι και να φεύγουν, άλλοι τόσοι έρχονται και πολλούς γυρίζουν πίσω οι Ιταλοί. Κάποιοι κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ανθρώπων, ενώ πάντα θα υπάρχουν τελωνεία, λιμάνια και σύνορα.
Ομάδα πολιτικοποιημένων και μη πολιτών της Ηγουμενίτσας, έχει οργανωθεί και σε τακτικά χρονικά διαστήματα τους στηρίζει με διανομές τροφίμων και ρουχισμού, επικουρούμενη από γιατρό που προσφέρει εθελοντικά υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Την σίτιση των κρατουμένων (μεταξύ των οποίων ανήλικοι και γυναίκες) στους απαράδεκτους χώρους κράτησης του λιμένος, συμπληρώνει σημαντικά ένας ιερέας σε τακτικά διαστήματα μιας και το κράτος τους παρέχει μόνο ένα σάντουϊτς την ημέρα.
Με την ανάδειξη της πολιτικής πλευράς του ζητήματος, την παροχή νομικής στήριξης, που προς το παρόν δεν υπάρχει και τη δικτύωση με συναφείς συλλογικότητες των γειτονικών νομών, η προσπάθεια αλληλεγγύης συνεχίζεται.
Στην Ηγουμενίτσα, πολιτικοί πρόσφυγες, περίπου 400 άτομα, από Αφρική, Μέση Ανατολή και Μεσοποταμία καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς ευκαιρία να φύγουν, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης. Διαβιούν προσωρινά σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς, κυρίως σε αλσύλια γύρω από το λιμάνι και περιμένουν την νύχτα, για να κρυφτούν σε νταλίκες στα καράβια για Ιταλία. Πολλοί φέρουν σοβαρές ασθένειες από την εμπόλεμη κατάσταση στις χώρες τους και την ταλαιπωρία του ταξιδιού ως την Ηγουμενίτσα. Αρκετοί έχουν μόνιμες αναπηρίες από τραυματισμούς.
Οι τοπικοί άρχοντες αρνούνται την ύπαρξη των ανθρώπων αυτών για να μην παραδεχτούν την ανυπαρξία υποδομών στέγασης και σίτισης, ενώ η πολιτεία δείχνει να έχει σπαταλήσει τους πόρους που πιθανώς έχει λάβει για το σκοπό αυτό. ‘Θέλουν να φύγουν’ λένε, ‘δεν χρειάζονται καλύτερες υποδομές γιατί θα έρθουν περισσότεροι’ κι έτσι το πρόβλημα μετατίθεται στην τοπική κοινωνία, που τους βλέπει να ψάχνουν στα σκουπίδια ή στις αυλές των σπιτιών για νερό και τροφή. Όμως όσοι και να φεύγουν, άλλοι τόσοι έρχονται και πολλούς γυρίζουν πίσω οι Ιταλοί. Κάποιοι κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ανθρώπων, ενώ πάντα θα υπάρχουν τελωνεία, λιμάνια και σύνορα.
Ομάδα πολιτικοποιημένων και μη πολιτών της Ηγουμενίτσας, έχει οργανωθεί και σε τακτικά χρονικά διαστήματα τους στηρίζει με διανομές τροφίμων και ρουχισμού, επικουρούμενη από γιατρό που προσφέρει εθελοντικά υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Την σίτιση των κρατουμένων (μεταξύ των οποίων ανήλικοι και γυναίκες) στους απαράδεκτους χώρους κράτησης του λιμένος, συμπληρώνει σημαντικά ένας ιερέας σε τακτικά διαστήματα μιας και το κράτος τους παρέχει μόνο ένα σάντουϊτς την ημέρα.
Με την ανάδειξη της πολιτικής πλευράς του ζητήματος, την παροχή νομικής στήριξης, που προς το παρόν δεν υπάρχει και τη δικτύωση με συναφείς συλλογικότητες των γειτονικών νομών, η προσπάθεια αλληλεγγύης συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου