ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
ΤΗΣ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΤΗΣ Β.Δ. ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΤΡΟΣ ΣΟΥ;
Τον πεινασμένο, που σ' άρπαξε το τελευταίο ψωμί, σαν εχτρό τον αντιμετωπίζεις. Μα τον κλέφτη, που δεν πείνασε ποτέ του δεν ορμάς ν' αρπάξεις από το λαρύγγι. Μπέρτορλντ Μπρέχτ (1935)
Μέσα από διαφορετικούς δρόμους και σπρωγμένα από διαφορετικές αιτίες, ρεύματα μεταναστών από Ασία, Αφρική και Βαλκάνια εισέρχονται διαρκώς στην κοινωνική μας σφαίρα. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δέχεται ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην γεωγραφική της θέση και τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων της, μιας και αποτελεί ανατολικό σύνορο της Ευρώπης και πύλη εισόδου προς τη Δύση.
Η αδυναμία επιβίωσης σε περιοχές οικονομικά λεηλατημένες, οι πολεμικές επιχειρήσεις για την αφαίμαξη φυσικών και ανθρωπίνων πόρων, οι “αντι- τρομοκρατικές” εκστρατείες εμπάργκο ή και οι φυσικές καταστροφές, είναι μερικές από τις αιτίες της καταναγκαστικής φυγής όλο και περισσοτέρων ανθρώπων προς την Ευρώπη για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Στους κάμπους της ΒΔ Ελλάδας (μανταρίνια, φράουλες, πορτοκαλεώνες) ή στα καπνοχώραφα της Αιτωλοακαρνανίας, μετά το ’90 εκατοντάδες μετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, συνεισέφεραν και συνεισφέρουν τα μέγιστα στην αγροτική παραγωγή με ανασφάλιστη εργασία και μεροκάματα πείνας (εφόσον υπάρχουν) δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να κερδοφορούν. Σήμερα, στις παραπάνω περιοχές, εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών, ζουν και εργάζονται στους κλάδους των οικοδομών, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και του τουρισμού με όρους στυγνής εκμετάλλευσης.
Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα εξαθλιωμένων που αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή δεν σταματούν ποτέ. Από το 2000 και μετά, το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη ταξική\ εθνοφυλετική\ σεξιστική καταπίεση και το θεσπισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι δε επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, φεύγουν επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά.
Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι μηχανισμοί κερδοφορίας που ευθύνονται για την δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό των καραβανιών των σύγχρονων φυγάδων, έρχονται να τους αποδώσουν τον χαρακτηρισμό «παράνομοι».
Όσοι λοιπόν καταφέρνουν και επιβιώνουν από νάρκες και πνιγμούς, φθάνουν στην Ελλάδα περνώντας από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα πληρώνοντας αντίτιμο για τη ζωή τους και τότε είναι που έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την κόλαση. Καθημερινός ρατσισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, ταπείνωση και φοβοκρατία, προπαγάνδα των ΜΜΕ για την εγκληματικότητα των “ξένων”, δολοφονίες κρατικές ή “εργατικά ατυχήματα”, μαύρη εργασία, ώθηση των γυναικών στην πορνεία αλλά και γενικότερη σεξιστική εκμετάλλευση, επιχειρήσεις-σκούπα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, σύγχρονη δουλεία υπό καθεστώς ομηρίας, χωρίς ασφάλιση… σε μια χώρα όπου η μεταναστευτική πολιτική κυριαρχείται από την ιδέα των γκρίζων ζωνών της Ευρώπης-φρούριο, και σε βαθμό που χωρικά και υδάτινα σύνορα φυλάσσονται επί 24ώρου βάσεως.
Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι άρα και βασική πύλη εξόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.
Αυτή τη στιγμή γύρω στα 650 άτομα (μετανάστες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 700.
Το ζήτημα των μεταναστών αρχίζει να αποτελεί ένα μείζον θέμα για την μικρή κοινωνία της πόλης και των περιχώρων της Ηγουμενίτσας άλλα όπως και στις υπόλοιπες πόλεις η αντιμετώπιση του «προβλήματος» από την κρατική και πολιτική εξουσία είναι σαφής : Μετά την δολοφονία του Κούρδου μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, πατέρα δύο παιδιών, 3-4-2009, από λιμενικούς αστυνομικούς της Ηγουμενίτσας (η υπόθεση έχει πάρει τον αργό δρόμο της «δικαιοσύνης», η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν μα κανείς δεν την αναλαμβάνει και οι φυσικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι και πληρώνονται από το κράτος για την προστασία των πολιτών!), πλήθος γεγονότα που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων δεύτερης διαλογής, ακολουθούν : Εισβολές αστυνομικών στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, μαζικές συλλήψεις, προσαγωγές και ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις αστυνομικών και λιμενικών σκύλων, νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά... όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Σε μια εποχή που η οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των μαζικών απολύσεων και της καταπάτησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συμπληρώνεται με την πολιτική τρομοκρατία των εισβολών σε κοινωνικά στέκια, των διώξεων αγωνιστών, της στοχοποίησης κοινωνικών χώρων, των προληπτικών προσαγωγών, των συνεχών επιθέσεων των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, της βάρβαρης ρίψης χημικών και των χαλκευμένων διώξεων σε βάρος εργαζομένων και νέων.
Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες κάτοικοι της Ηγουμενίτσας, αλλά και των γύρω νομών έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα ως ένδειξη της έμπρακτης στήριξής μας στους μετανάστες, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς, με τακτικές επισκέψεις στους καταυλισμούς τους και μοίρασμα υλικού πρώτης ανάγκης (ρούχα, τρόφιμα), άλλα και παρέχοντας στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε αντίθεση με τους θεσμικούς αρμόδιους φορείς που μετακυλούν άλλο ένα πρόβλημα προς επίλυση στη τοπική κοινωνία (κυρίως του Λαδοχωρίου) που δείχνει να έχει φτάσει στα όριά της .
Σημαντικό γεγονός που άγγιξε την τοπική κοινωνία ήταν η διοργάνωση μιας μεγάλης για τα δεδομένα της πόλης αντιρατσιστικής πορείας, πριν περίπου τρεις μήνες. Σε εποχές πτώσης αξιών, την ώρα που η φτώχεια και η ανεργία έρχεται και στη δική μας γειτονιά, πλήτωντας κυρίως τους νέους, όλοι μας καταλαβαίνουμε πως αν δεν δραστηριοποιηθούμε σύντομα, αύριο δεν θα ψάχνουν στα σκουπίδια μόνο οι νεαροί μετανάστες & πρόσφυγες.
Για τους λόγους αυτούς, προχωρήσαμε στη δημιουργία της Αντιρατσιστικής Κίνησης Ηγουμενίτσας για την αλληλεγγύη στους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες της περιοχής μας και με συντονισμό και διαρκή επαφή, με συναφείς συλλογικότητες θα επιδιώκουμε να αναδεικνύουμε το μεγάλο κοινωνικό μεταναστευτικό ζήτημα της Β.Δ. Ελλάδας. Κυρίως με δράσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αφήνοντας τις επί μέρους πολιτικές διαφορές και στείρες αντιπαραθέσεις. Με τη στόχευση ότι η κίνηση αυτή θα είναι και η απάντηση στο ρατσισμό, την εκμετάλλευση και στους εχθρούς της ελευθερίας, είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετάσχει με την παραδοχή πως ο χαρακτήρας της είναι αντιιεραρχικός, αντικομματικός, αδιαμεσολάβητος, μακριά από ιδιοτέλειες ατομικές ή Μ.Κ.Ο., και λειτουργεί με όρους αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης των κοινών δράσεων και παρεμβάσεων.
Για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που θα αναδείξει αυτή μας η πρωτοβουλία και για το πώς θα εξελιχθεί, δεν μπορούμε προς το παρόν να κάνουμε προβλέψεις, γιατί όσο υπάρχουν πόλεμοι, πρόσφυγες, σύνορα, εκμετάλλευση και συμφέροντα, θα πρέπει κι εμείς να δείχνουμε ενδιαφέρον και αλληλεγγύη για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας και να στοχεύουμε στις αιτίες που θέλουν τους ανθρώπους αόρατους και λαθραίους και όχι ορατούς και αξιοπρεπείς.
Η αδυναμία επιβίωσης σε περιοχές οικονομικά λεηλατημένες, οι πολεμικές επιχειρήσεις για την αφαίμαξη φυσικών και ανθρωπίνων πόρων, οι “αντι- τρομοκρατικές” εκστρατείες εμπάργκο ή και οι φυσικές καταστροφές, είναι μερικές από τις αιτίες της καταναγκαστικής φυγής όλο και περισσοτέρων ανθρώπων προς την Ευρώπη για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Στους κάμπους της ΒΔ Ελλάδας (μανταρίνια, φράουλες, πορτοκαλεώνες) ή στα καπνοχώραφα της Αιτωλοακαρνανίας, μετά το ’90 εκατοντάδες μετανάστες, προερχόμενοι κυρίως από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες, συνεισέφεραν και συνεισφέρουν τα μέγιστα στην αγροτική παραγωγή με ανασφάλιστη εργασία και μεροκάματα πείνας (εφόσον υπάρχουν) δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους να κερδοφορούν. Σήμερα, στις παραπάνω περιοχές, εκατοντάδες οικογένειες μεταναστών, ζουν και εργάζονται στους κλάδους των οικοδομών, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και του τουρισμού με όρους στυγνής εκμετάλλευσης.
Παρ’ όλα αυτά, τα κύματα εξαθλιωμένων που αναζητούν μια αξιοπρεπή ζωή δεν σταματούν ποτέ. Από το 2000 και μετά, το δεύτερο κύμα μεταναστών που καταφθάνει στην Ελλάδα προέρχεται κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αποτελούν αυτούς που δέχονται πλέον τη μεγαλύτερη ταξική\ εθνοφυλετική\ σεξιστική καταπίεση και το θεσπισμένο και διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όσοι δε επιλέγουν να φύγουν από τις χώρες τους, φεύγουν επειδή αυτές έχουν καταστεί αντικείμενο εκμετάλλευσης και λεηλασίας από τα δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές που εδρεύουν σε αυτά.
Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οι ίδιοι μηχανισμοί κερδοφορίας που ευθύνονται για την δημιουργία και τον πολλαπλασιασμό των καραβανιών των σύγχρονων φυγάδων, έρχονται να τους αποδώσουν τον χαρακτηρισμό «παράνομοι».
Όσοι λοιπόν καταφέρνουν και επιβιώνουν από νάρκες και πνιγμούς, φθάνουν στην Ελλάδα περνώντας από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα πληρώνοντας αντίτιμο για τη ζωή τους και τότε είναι που έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την κόλαση. Καθημερινός ρατσισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, ταπείνωση και φοβοκρατία, προπαγάνδα των ΜΜΕ για την εγκληματικότητα των “ξένων”, δολοφονίες κρατικές ή “εργατικά ατυχήματα”, μαύρη εργασία, ώθηση των γυναικών στην πορνεία αλλά και γενικότερη σεξιστική εκμετάλλευση, επιχειρήσεις-σκούπα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, σύγχρονη δουλεία υπό καθεστώς ομηρίας, χωρίς ασφάλιση… σε μια χώρα όπου η μεταναστευτική πολιτική κυριαρχείται από την ιδέα των γκρίζων ζωνών της Ευρώπης-φρούριο, και σε βαθμό που χωρικά και υδάτινα σύνορα φυλάσσονται επί 24ώρου βάσεως.
Έτσι και στην Ηγουμενίτσα, πόλη με λιμάνι άρα και βασική πύλη εξόδου προς τη Δύση, μετανάστες από διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές κουλτούρες καταφθάνουν, ψάχνοντας αγωνιωδώς την κατάλληλη στιγμή για τη φυγή τους από τη χώρα, για τον υποτιθέμενο παράδεισο της κεντρικής Ευρώπης.
Αυτή τη στιγμή γύρω στα 650 άτομα (μετανάστες) -με σοβαρές ασθένειες (χρόνια αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδη διαβήτη, ψώρα, κ.α.) αλλά και σοβαρά τραύματα- περιφέρονται στην πόλη, ζώντας ανά ομάδες σε πρόχειρους αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα γύρω δασύλλια, στερούμενοι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τροφής, ρουχισμού αλλά και στοιχειώδους υγιεινής . Μαζί με αυτούς που στοιβάζονται σε άθλιους χώρους κράτησης, υπό άθλιες συνθήκες, ο αριθμός φαίνεται να ξεπερνάει κατά καιρούς τους 700.
Το ζήτημα των μεταναστών αρχίζει να αποτελεί ένα μείζον θέμα για την μικρή κοινωνία της πόλης και των περιχώρων της Ηγουμενίτσας άλλα όπως και στις υπόλοιπες πόλεις η αντιμετώπιση του «προβλήματος» από την κρατική και πολιτική εξουσία είναι σαφής : Μετά την δολοφονία του Κούρδου μετανάστη Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ, πατέρα δύο παιδιών, 3-4-2009, από λιμενικούς αστυνομικούς της Ηγουμενίτσας (η υπόθεση έχει πάρει τον αργό δρόμο της «δικαιοσύνης», η πολιτική ευθύνη είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν μα κανείς δεν την αναλαμβάνει και οι φυσικοί υπεύθυνοι παραμένουν ελεύθεροι και πληρώνονται από το κράτος για την προστασία των πολιτών!), πλήθος γεγονότα που αποδεικνύουν την αντιμετώπιση των προσφύγων ως ανθρώπων δεύτερης διαλογής, ακολουθούν : Εισβολές αστυνομικών στους πρόχειρους καταυλισμούς των μεταναστών και κάψιμο των ελάχιστων προσωπικών τους αντικειμένων, μαζικές συλλήψεις, προσαγωγές και ξυλοδαρμοί μεταναστών, επιθέσεις αστυνομικών και λιμενικών σκύλων, νυχτερινά ανθρωποκυνηγητά... όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Σε μια εποχή που η οικονομική τρομοκρατία των περικοπών μισθών και συντάξεων, των μαζικών απολύσεων και της καταπάτησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, συμπληρώνεται με την πολιτική τρομοκρατία των εισβολών σε κοινωνικά στέκια, των διώξεων αγωνιστών, της στοχοποίησης κοινωνικών χώρων, των προληπτικών προσαγωγών, των συνεχών επιθέσεων των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, της βάρβαρης ρίψης χημικών και των χαλκευμένων διώξεων σε βάρος εργαζομένων και νέων.
Αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες κάτοικοι της Ηγουμενίτσας, αλλά και των γύρω νομών έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα ως ένδειξη της έμπρακτης στήριξής μας στους μετανάστες, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς, με τακτικές επισκέψεις στους καταυλισμούς τους και μοίρασμα υλικού πρώτης ανάγκης (ρούχα, τρόφιμα), άλλα και παρέχοντας στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε αντίθεση με τους θεσμικούς αρμόδιους φορείς που μετακυλούν άλλο ένα πρόβλημα προς επίλυση στη τοπική κοινωνία (κυρίως του Λαδοχωρίου) που δείχνει να έχει φτάσει στα όριά της .
Σημαντικό γεγονός που άγγιξε την τοπική κοινωνία ήταν η διοργάνωση μιας μεγάλης για τα δεδομένα της πόλης αντιρατσιστικής πορείας, πριν περίπου τρεις μήνες. Σε εποχές πτώσης αξιών, την ώρα που η φτώχεια και η ανεργία έρχεται και στη δική μας γειτονιά, πλήτωντας κυρίως τους νέους, όλοι μας καταλαβαίνουμε πως αν δεν δραστηριοποιηθούμε σύντομα, αύριο δεν θα ψάχνουν στα σκουπίδια μόνο οι νεαροί μετανάστες & πρόσφυγες.
Για τους λόγους αυτούς, προχωρήσαμε στη δημιουργία της Αντιρατσιστικής Κίνησης Ηγουμενίτσας για την αλληλεγγύη στους Μετανάστες και τους Πρόσφυγες της περιοχής μας και με συντονισμό και διαρκή επαφή, με συναφείς συλλογικότητες θα επιδιώκουμε να αναδεικνύουμε το μεγάλο κοινωνικό μεταναστευτικό ζήτημα της Β.Δ. Ελλάδας. Κυρίως με δράσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αφήνοντας τις επί μέρους πολιτικές διαφορές και στείρες αντιπαραθέσεις. Με τη στόχευση ότι η κίνηση αυτή θα είναι και η απάντηση στο ρατσισμό, την εκμετάλλευση και στους εχθρούς της ελευθερίας, είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να συμμετάσχει με την παραδοχή πως ο χαρακτήρας της είναι αντιιεραρχικός, αντικομματικός, αδιαμεσολάβητος, μακριά από ιδιοτέλειες ατομικές ή Μ.Κ.Ο., και λειτουργεί με όρους αυτοοργάνωσης και συνδιαμόρφωσης των κοινών δράσεων και παρεμβάσεων.
Για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που θα αναδείξει αυτή μας η πρωτοβουλία και για το πώς θα εξελιχθεί, δεν μπορούμε προς το παρόν να κάνουμε προβλέψεις, γιατί όσο υπάρχουν πόλεμοι, πρόσφυγες, σύνορα, εκμετάλλευση και συμφέροντα, θα πρέπει κι εμείς να δείχνουμε ενδιαφέρον και αλληλεγγύη για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας και να στοχεύουμε στις αιτίες που θέλουν τους ανθρώπους αόρατους και λαθραίους και όχι ορατούς και αξιοπρεπείς.
