Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Η συμμετοχή μας στο 15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας 9-11 Ιουλίου


15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αθήνας (9-11 /7 στο άλσος Γουδή)

Με το μύνημα "Μετανάστες δεν είναι οι εχθροί μας, εχθροί μας είναι εκείνοι που κλέβουν τη ζωή μας" και με μεγάλη συμμετοχή έγινε στην Αθήνα το 15ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Είμασταν και εμείς εκεί. Με ταμπλό και τραπεζάκι, και συμμετοχή στην συζήτηση για τα σύνορα, σε μια καλοκαιρινή γιορτή ανοιχτή σε μετανάστες και αντιρατσιστές, αλλά και σε όλους εκείνους που ασφυκτιούν κάτω από την οικονομική πολιτική που λεηλατεί τις ζωές των πολλών, προκειμένου να σώσει τους λίγους και εκλεκτούς υποστηρικτές της.
Παρασκευή 9/7/2010 Συζήτηση με θέμα : «Frontex, θωράκιση των συνόρων, συρρίκνωση του πολιτικού ασύλου: Αγώνες για το δικαίωμα στη μετακίνηση» . Εισηγητές :
• Γιώργος Μανιάτης, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
• Νασίμ Μοχαμεντί, Αφγανός πρόσφυγας
• Βασίλης Τσιάνος, «Κανένας Άνθρωπος δεν είναι Λαθραίος», Αμβούργο
• Εκπρόσωπος της Κίνησης «Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες», Σάμος
Ακολούθησε συζήτηση, με 5 πεντάλεπτες παρεμβάσεις (η πρώτη από εμάς).
Ζητήματα που αναδείχθηκαν στη συζήτηση :
Το πρόβλημα της φύλαξης των συνόρων και της αποτροπής της μετανάστευσης προς την Ευρώπη, έχει μεταφερθεί και στις γειτονικές χώρες της (Β. Αφρική, Τουρκία) με λειτουργία χώρων κράτησης (συνήθως μακριά από κατοικημένες περιοχές) με συνθήκες ανθρωπιστικά απαράδεκτες. Η παρουσία της Frontex και η δημιουργία κέντρων καταγραφής έχει στόχο τη γρήγορη απόφαση για την εξέταση (στην ουσία απόρριψη του αιτήματος) του ασύλου με συνοπτικές διαδικασίες και τους υπαλλήλους της σε ρόλο επιβλέποντα τις ελληνικές αρχές ή αντικαθιστώντας τους διερμηνείς για να πείθουν τους μετανάστες να υπογράφουν ότι τους προτείνουν, με την απειλή πως διαφορετικά θα απελαθούν άμεσα, παραποιώντας στοιχεία και δημιουργώντας τους κλίμα ψυχολογικής πίεσης.
Οι μικροπολιτικές των ελληνικών αρχών σε αναμονή του νέου νόμου για τη μετανάστευση και το άσυλο κρατά σε καθεστώς ομηρίας πολλούς μετανάστες & πρόσφυγες που έχουν αιτηθεί άσυλο. Παράλληλα τα κατασταλτικά μέτρα (εκτός από αστυνομικούς, συνοριοφύλακες δρουν από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τον Έβρο με επιχειρήσεις σκούπα, έφοδους σε κοινωνικούς χώρους, χώρους συνάθροισης μεταναστών κα) σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία, την σκόπιμη υπολειτουργία κτιριακών και υπηρεσιακών (πχ μεταφραστές) υποδομών κάνει την κατάσταση ακόμα πιο απελπιστική. Επίσης στο βωμό της σκοπιμότητας των αριθμών για περιορισμό της μετανάστευσης, τόποι προέλευσης προσφύγων, ονόματα, έγγραφα, υπογραφές, παραποιούνται και πλήθος παρατυπίες και παρανομίες καταγράφονται από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές.
Η Frontex έχει δραστηριοποιηθεί στο Αιγαίο (Σάμος) με πλωτά οπλισμένα σκάφη και ελικόπτερα, εναντίον αόπλων εξαντλημένων, ταλαίπωρων μεταναστών που προσπαθούν να προσεγγίσουν τις ελληνικές ακτές με βάρκες. Επίσης οι ένστολοι υπάλληλοί της έχουν αναλάβει καθήκοντα επιτήρησης και καθοδήγησης των ελληνικών τελωνειακών, αστυνομικών και λιμενικών αρχών, προκαλώντας το αίσθημα της τοπικής κοινωνίας.
Τα τελευταία 15 χρόνια οι επίσημοι αριθμοί δίνουν περίπου 25.000 νεκρούς μετανάστες στα σύνορα της Ευρώπης. Αν όμως υπολογίσουμε και τους νεκρούς στο δρόμο για τα σύνορα, την παραποίηση ή μη δήλωση αρκετών στοιχείων, αγνοούμενους και άλλα δεδομένα, μπορεί ο αριθμός να είναι δεκαπλάσιος. Τεράστιος φόρος αίματος που κόβει την ανάσα. Στην Ευρώπη και στη Γερμανία ειδικότερα υπάρχει ένα σοβαρό κίνημα καταδίκης των απαράδεκτων συνθηκών κράτησης των μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα. Η ομάδα του Μονάχου κατάφερε να αποτρέψει πολλές επαναπροωθήσεις και απελάσεις προς τη χώρα μας. Πολλές χώρες αρνούνται να εφαρμόσουν το Δουβλίνο ΙΙ .
Η Frontex ετοιμάζεται να αναλάβει δράση και στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι άνθρωποι της εκπαιδεύονται στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας, όπου πρόσφατα μετακινήθηκε και η έδρα της Εθνοφυλακής (ήταν στην Ηγουμενίτσα). Οι κρατούμενοι στο Νομό, είναι συνήθως πρόσφυγες που οι διεθνείς συνθήκες χαρακτηρίζουν «μη απελάσιμους». Πολλές ΜΚΟ αναφέρουν ότι η πρακτική κράτησης ατόμων που δεν είναι δυνατό να απελαθούν δεν βρίσκει έρεισμα στο νόμο. Ειδικότερα το ΕΣΠ: "Στις περιπτώσεις που η απέλαση είναι ανέφικτη λόγω αντικειμενικών συνθηκών και αυτό είναι γνωστό εκ των προτέρων (π.χ. απουσία διπλωματικής αντιπροσωπείας της Σομαλίας και εμπόλεμη κατάσταση), η κράτηση δεν έχει ούτε νόημα, ούτε έρεισμα στο νόμο. Είναι απλώς τιμωρητική ή εντάσσεται σε μια αντίληψη γενικής αποτρεπτικής πολιτικής, χωρίς όμως σχετική πρόβλεψη ή δικαιολόγηση στο νόμο. Για τους λόγους αυτούς και οι επιχειρήσεις εκκένωσης κτιρίων και μαζικών συλλήψεων είναι αμφιβόλου νομιμότητας". Παρ’ όλα αυτά η αστυνομία και το λιμενικό με την πίεση και των τοπικών αρχών τους κρατούν για κάποιο διάστημα και μετά τους μεταφέρουν κοντά στα σύνορα, όπου συχνά τους ελευθερώνουν μια και δεν μπορούν να τους απελάσουν. Μια πρόταση αντίδρασης θα ήταν ομαδικές καταγγελίες των συνθηκών και της ουσίας της κράτησης. Οι απανωτές αποζημιώσεις που θα προέκυπταν εις βάρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπέρ των προσφύγων ίσως αποτελούσαν έναν ακόμα μοχλό πίεσης προς την κατεύθυνση της τήρησης της νομιμότητας.
«Η Frontex έχει ανάγκη ύπαρξης, αλλά με κοινωνικό προσανατολισμό (και όχι κατασταλτικό) που θα μπορούσε να αποτρέπει θανάτους όπως οι πρόσφατοι πνιγμοί μεταναστών στον Έβρο.» (Κ.Διάκος Οικολόγοι-Πράσινοι).
Κινήματα αμφισβήτησης του δικαιώματος της μετακίνησης απέναντι στην ανθρωπιστική κρίση που δημιουργούν οι πόλεμοι ωριμάζουν και στις ΗΠΑ (Σαν Φραντσίσκο). Ο δικός μας πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, αλλά και όσοι υλοποιούν παρόμοιες πολιτικές, πρέπει να τεθούν απέναντι στις ευθύνες τους. Δεν μπορεί να έχουμε συνεχώς πολέμους για τα επιχειρηματικά συμφέροντα και μετά να διαχειρίζονται την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν.

Τα συρτάρια

Αμέτρητα συρτάρια κατέβαιναν από τον ουρανό
άλλα μισάνοιχτα, άλλα κλειδωμένα
από μέσα ξεπρόβαλαν οι άκρες των πραγμάτων , χαμένα χαρτιά ,
σύννεφα από ξεθυμασμένη πούδρα και παλιά πον- πον
Στο βάθος κάποιου συρταριού κοιμόταν η γιαγιά μου
Είχε απέραντα μαλλιά και οστεώδη δάχτυλα
Ξυπνούσε κάθε τόσο τρομαγμένη κι έβαζε τις φωνές
Σούλα , Τούλα, Κατερίνα, Πολυξένη,
-Πάντοτε μπέρδευε τα ονόματά μας η γιαγιά
Ούτε θυμότανε ποτέ γιατί μας φώναζε-

Από τα πάνω συρτάρια τσίριζαν οι κλειδωμένοι,
Κι ένας λαθραίος μετανάστης σε μια κρύπτη
Στενή , ηλεκτροσυγκολημένη
Ένα λιοντάρι που πάλευε να βγει
Για να μας φάει
Κι ένα κορίτσι που γάζωνε κλαίγοντας στη ραπτομηχανή
Μέρες παλιές δίχως νόημα που κιτρινίζαν
Πρόσωπα που αγαπήσαμε, σαν ακτινογραφίες
Τα δάκρυα σου κύλησαν και λάδωσαν τις κλειδαριές
Και τα κλειδιά γυρίσαν όπως τα μαχαίρια
Κι άνοιξαν ξάφνου τα συρτάρια στο σώμα σαν πληγές.

Κατερίνα Καριζώνη 14/7/2010
http://www.katerinakarizoni.gr/

* Η λογοτέχνις έγραψε τους παραπάνω στίχους μετά την ενημέρωση που της κάναμε στο 15ο Φεστιβάλ για τους τρόπους μετακίνησης των προσφύγων. Την ευχαριστούμε ...

3 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απολύτως .Ωραία ανάρτηση. Ήμουν κι εγώ εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ΄ευχαριστώ πολύ Πολυξένη μου για την ανάρτηση με το ποιήμα. Με τιμά ιδιαίτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναρτήσαμε τους στίχους σου, γιατί βάζουν στη γκρίζα καθημερινότητα, μια ποιητική πινελιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή