24/3/2006 : To διάβημα της Ελευθερίας

Σήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από τη μέρα (24/3/2006) που η 23χρονη τότε Ελευθερία Φουρτουλάκη, επέλεξε να θυσιάσει τη ζωή της, προκειμένου να στηρίξει τον αγώνα του κουρδικού λαού. Αυτοπυρπολήθηκε, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στα Σεπόλια. Εκεί άφησε και επιστολή, γραμμένη στην κουρδική γλώσσα. Η Φουρτουλάκη υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου όμως άφησε την τελευταία της πνοή.
Είχε μεγαλώσει στα Εξάρχεια και τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής της ζούσε με τον κουρδικής καταγωγής σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους στην Ηγουμενίτσα, την οποία είχε εγκαταλείψει πριν από δύο μήνες για να τελειώσει το Τεχνικό Λύκειο στην πρωτεύουσα. Ποτέ δεν συζητούσε ζητήματα σχετικά με τον κουρδικό αγώνα. Διάβαζε περιοδικά αντίστοιχου περιεχομένου κρυφά. Ήταν μια πανέξυπνη νεαρή γυναίκα που είχε μάθει κουρδικά μέσα σε πέντε ή έξι μήνες.
Στην επιστολή που άφησε η Ελευθερία Φουρτουλάκη αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η Βιγιάν Σοράν την 1η Φεβρουαρίου και ο σύντροφος Ρουχάτ έτσι έκαναν. Εγώ το σύντροφο Ρουχάτ δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον γνώρισα μετά την πράξη του, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν" (...) Τον άντρα μου τον αγαπώ πολύ, τα παιδιά μας φέρουν το όνομα της μητέρας και του πατέρα του (...) Επιθυμία μου ήταν, όταν τελειώσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο, να πάω να εργαστώ στο ROJ TV και να γίνω μέλος του ΡΚΚ. Εάν μπορούσα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου θα γινόμουν μια αντάρτισσα. Όχι για τον πόλεμο, αλλά γιατί αγαπάω τη ζωή, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, το Κουρδιστάν, την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, αγαπάω τους φίλους μου και την ιστορία του ΡΚΚ που είναι βγαλμένη από τη φωτιά (...) Αγαπημένα μου παιδιά, φίλοι μου, Στέφανε, μάνα και πατέρα, ο λόγος που επέλεξα αυτόν τον χώρο για να τελέσω την πράξη μου οφείλεται στο γεγονός ότι ο σύντροφος Ρουχάτ πριν από μερικά χρόνια αυτοπυρπολήθηκε εδώ (...) Η αδελφοσύνη των λαών είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Ο κουρδικός λαός αγωνίζεται και για την αδελφοσύνη των λαών, οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας πολεμούν ενάντια στο τουρκικό κράτος. Το τουρκικό κράτος βασανίζει τους Κούρδους, ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία δολοφονούν τα μικρά παιδιά, τιμωρούν τους ηλικιωμένους (...) Ξέρω ότι αυτή η πράξη της αυτοπυρπόλησής μου δεν είναι ένας ωραίος αγώνας. Να είστε πάντα χαρούμενοι με την ψυχή και την καρδιά μου».
Η λογική του συλλογικού αγώνα και του να δίνεις τη ζωή σου για αυτόν και τα συλλογικά ιδανικά, που σε καθιερώνει σαν μάρτυρα και σε απελευθερώνει, ξεδιπλώνεται στις παραπάνω γραμμές. Να θυμόμαστε πάντα την Ελευθερία. Καλή δύναμη στο Στέφανο, τον Ερνέστο, την Κλάρα. Θα την αναπολούν πάντα με υπερηφάνεια.